Zoals we allemaal weten, kunnen titanium materialen worden gebruikt voor een verscheidenheid aan toepassingen, van orthopedische implantaten tot cardiovasculaire apparaten. De vraag is dus, roesten titanium en titaniumlegeringen? Of titanium roest hangt af van de corrosiebestendigheid. Titanium en titaniumlegeringen roesten niet in de traditionele zin van het woord omdat ze niet bestaan uit ijzer, het element dat meestal roest. Titanium kan echter wel corroderen in bepaalde omgevingen, zoals in de aanwezigheid van chloor. De corrosiebestendigheid van titanium is in de meeste gevallen beter dan die van roestvrij staal, wat de reden is dat veel hoogwaardige horloges de laatste jaren titanium als wijzermateriaal hebben gekozen. Bij kamertemperatuur kan titanium veilig liggen in een verscheidenheid aan sterke zuur- en baseoplossingen, zelfs het hevigste zuur - aqua regia kan het niet. Door deze eigenschap wordt het veel gebruikt in zeewatertoepassingen. Iemand deed ooit een experiment, legde een titanium plaat in zeewater en haalde het er vijf jaar later weer uit, met uitzondering van de groei van veel schelpdieren en planten op de zeebodem, maar helemaal geen roest.

Een van de belangrijkste redenen waarom titaanlegeringen zeer goed bestand zijn tegen corrosie is de aanwezigheid van continue beschermende oxidelagen op het oppervlak van het metaal, die in wezen onzichtbaar zijn, maar chemisch en fysisch resistent tegen de meeste stoffen. Ze hebben ook uitstekende herstellende eigenschappen, waardoor de oxidelaag eventuele schade aan het oppervlak kan herstellen. Zelfs als de laag om een of andere reden beschadigd raakt, kan deze zich snel en automatisch herstellen. Daarom heeft titanium een uitstekende weerstand tegen corrosie in oxiderende en neutrale media.

Titanium roest in situaties waarin het wordt blootgesteld aan een oplossing die een grote hoeveelheid ijzer bevat. Dit type corrosie heeft echter geen invloed op de meeste titaanlegeringen. Aan de andere kant is het een probleem bij sommige soorten legeringen. Bovendien is een kleine hoeveelheid water nodig om spanningscorrosie te voorkomen. Het ijzerelement in titanium kan de corrosiebestendigheid van sommige media beïnvloeden. De reden voor de toename van ijzerelementen is vaak dat het ijzer tijdens het lassen in de lasnaad doordringt. Op dit moment heeft de corrosie ongelijke eigenschappen. Bovendien, wanneer het ijzer wordt gebruikt om titanium apparatuur te ondersteunen, is het bijna onvermijdelijk dat de aanwezigheid van ijzer-verontreinigde gebieden op het ijzer-titanium contactoppervlak corrosie zal versnellen, vooral in aanwezigheid van waterstof. Wanneer de titaniumoxidelaag op het vervuilde oppervlak mechanisch beschadigd raakt, dringt waterstof het metaal binnen. Afhankelijk van de temperatuur, druk en andere omstandigheden verspreidt waterstof zich, waardoor titanium verschillende graden van waterstofbrosheid produceert. Daarom moet titanium ijzerbesmetting aan het oppervlak vermijden bij gebruik in systemen met een gemiddelde temperatuur en druk en waterstofhoudende systemen.

Titaanlegeringen zijn gevoelig voor spleetcorrosie en putcorrosie, wat vormen van plaatselijke corrosie zijn die kunnen optreden in de aanwezigheid van chloor en andere halogenen en in zeewater. De meest voorkomende titaanlegering Ti-6Al-4V is zeer goed bestand tegen corrosie in de meeste omgevingen, maar kan worden aangetast door spleetcorrosie en putcorrosie in mariene omgevingen. Daarom is het belangrijk om de corrosievormende mechanismen te begrijpen. Andere veel voorkomende corrosieve media zijn salpeterzuur, dat pyrofoorreacties kan veroorzaken, en zwavelzuur, dat kan leiden tot spleetcorrosie. Daarnaast kunnen oplossingen bij hoge temperatuur, zoals HCl, worden aangetast door TiO. Afhankelijk van de concentratie en PH van de oplossing kan titanium lijden aan algemene corrosie, spleetcorrosie en waterstofbrosheid.

Spleetcorrosie is de meest voorkomende vorm van titaniumcorrosie. Het kan voorkomen in nauwe ruimtes of wanneer de verbinding tussen het metaal en het omringende materiaal defect is. Dit kan komen door de aanhechting van afzettingen van processtromen of pakkingen. Bovendien kan de oppervlakteoxidelaag van titanium vernietigd worden door grove korrels in zeewater. In tegenstelling tot andere metalen oxideert titanium niet, wat betekent dat het geen zuurstof doorlaat. De dikte van de oxidelaag neemt toe door thermische oxidatie en legeren. Titaan kan echter worden aangetast door andere stoffen, zoals HF, wat spanningscorrosie kan veroorzaken. Om het metaal te beschermen, wordt het meestal in een atmosfeer geplaatst die zuurstof bevat. Sommige titaanlegeringen worden warmtebehandeld om de breuktaaiheid en sterkte van het materiaal te verbeteren. Tijdens dit proces worden legeringselementen aan het titanium toegevoegd. Deze omvatten nikkel, molybdeen en edelmetalen, die kathodische depolarisatie vergemakkelijken en de corrosieweerstand van titanium verhogen.

Over het algemeen zijn titanium en titaniumlegeringen het metaal bij uitstek voor een groot aantal toepassingen. Ze roesten niet snel en zijn zeer corrosiebestendig. Toch kunnen ze worden aangetast door bepaalde vormen van plaatselijke corrosie in bepaalde omgevingen, zoals in de aanwezigheid van chloor of in mariene omgevingen.